نفحات

"محمّد"

ماه فرو ماند از جمال محمد (ص)      سرو نباشد به اعتدال محمد (ص)

قدر فلك را كمال و منزلتى نيست         در نظر قدر با كمال محمد (ص)

  وعده ديدار هر كسى به قيامت       ليلة الاسرى شب وصال محمد (ص)

آدم و نوح و خليل و موسى و عيسى      آمده مجموع در ظلال محمد (ص)

عرصه گيتى مجال همت او نيست        روز قيامت نگر مجال محمد (ص)

و آن همه پيرايه بسته جنت فردوس      ‏بو كه قبولش كند بلال محمد (ص)

همچو زمين خواهد آسمان كه بيفتد       تا بدهد بوسه بر نعال محمد (ص)

شمس و قمر در زمين حشر نتابد           نور نتابد مگر جمال محمد (ص)

  شايد اگر آفتاب و ماه نتابد            پيش دو ابروى چون هلال محمد (ص)

چشم مرا تا به خواب ديد جمالش         خواب نمى‏گيرد از خيال محمد (ص)

سعدى اگر عاشقى كنى و جوانى   عشق محمد بس است و آل محمد(ص)

 ولادت پیامبر عشق و رحمت، حضرت محمّد(ص) و امام علم و معرفت، حضرت امام صادق(ع) را گرامی می داریم.
غزل فوق زیباترین غزلهای دینی و از برترین غزلهای ادب پارسی است. این غزل بهترین شاهد برای این است که چرا سعدی را افصح المتکلمین و سلطان سخن می خوانند. جمال و زیبایی غزل آتچنان مشهود و عیان است که احتیاجی به قلم فرسایی چندانی نمی بینم. هر بیت پر از تلمیحهای بسیار زیبایی است که  ما را به یاد آیات و روایات و حوادث فراوانی از تاریخ زندگانی پیامبر(ص) می اندازد.  به نظر نگارنده اگر سعدی-علیه رحمةـ هیچ توشه ای برای آخرت به جز این غزل نداشته باشد ـ که بسیار داردـ لایق بهشت برین و اعلی علیین است.

اللهم صل علی محمّد آل محمّد