نفحات

به نام خدا

دوستان عزیز و مخاطبین فرهیخته نفحات

به اطلاع می رسانم که جلسات شرح قصه های مثنوی توسط  استاد گرامی دکتر ناصر گذشته برگزار می گردد.

این جلسات  دوشنبه ها ساعت 17 در باغ موزه هنر ایرانی برگزار می شود.

حضور در این جلسات را برای دوستان و علاقه مندان به مثنوی توصیه می کنم.

لازم به ذکر است دکتر ناصر گذشته دانش آموخته فلسفه و کلام اسلامی و عضو هیئت علمی گروه ادیان و عرفان دانشگاه تهران هستند.

برای اطلاعات بیشتر می توانید کامنت بگذارید یا به بنده ایمیل بفرستید.

با تشکر.

نشانی باغ موزه هنر ایرانی:  تهران، میدان تجریش، خیابان شهید دربندی (مقصودبیگ)، خیابان دکتر حسابی، شماره‌ی 30. همچنین از خیابان شهید فیاضی (فرشته) نیز مسیر مناسبی وجود دارد.

((بسم الله الرحمن الرحیم و ایاه نستعین))

گذشته از بحث تشیع یا تسنن بزرگان عرفا و صوفیه چون حافظ، مولوی، سعدی و...  و یا بحث دیگری که آنان را سنیان متشیع می خواند؛ ارادت ویژه عرفا و صوفیه به اهل بیت (ارادتی که متفاوت از محبت مألوف اهل سنت به اهل بیت است) واضح و مبرهن است.

امروز اربعین سید الشهدا (ع)، به مقاله ای از دکتر سید سلمان صفوی با نام "امام حسین (ع) از نظر مولوی برخوردم که به نظرم مفید است.

فایل +Pdf مقاله را از اینجا دریافت کنید.

البته پوزش می طلبم که اخیرا راه نقل قول را پیش گرفته ایم.

همچنین بنگرید به: چه وصفت کند سعدی نا تمام(پیامبر اعظم (ص) در بوستان سعدی)

((بسم الله الرحمن الرحیم و ایاه نستعین))

زرد و سرخ و ارغوانی
                                    برگ درختان پاییز
می ریزند بر زمین
                                     آرزوهای ما نیز

درختان پاییز در خون غنودند
سرودی به یاد بهاران سرودند:
                                   ریخت ز چشم شاخه ها، خون دل زمین چو برگ
                                   از همه سو روان شده، اشک خزان ببین چو برگ    
                                   ریخته بر زمین سرد، این همه برگ سرخ و زرد
                                   آه بهار  آرزو، بر سر ما گذر نکرد

توشه ای از بهاران ندارم
یادگاری ز یاران ندارم
گرد خاموشی و خستگی 
روی قلبم نشسته

همچو خزان خموش و زرد
                                     در ره تو نشسته ام
تا تو مگر قدم نهی
                                    باز به چشم خسته ام

زرد و سرخ و ارغوانی              برگ درختان پاییز

می ریزند بر زمین
                                     آرزوهای ما نیز...


شعر: امیرحسین سام

*.من گنگ خوابدیده و عالم تمام کر     من عاجزم زگفتن و خلق از شنیدنش

*.عکسها از م.ا.محب علی است.کن/ پاییز ۸۶.

گفتیم حال که ما به حسب ظاهرـ که حکم بر آن باید راند!ـ از اصحاب عرفان و یا بهتر بگویم از اصحاب محققان و پژوهندگان طریقتیم نشاید که سخن کم گوییم ازاوتاد و اقطاب ـ که پیشوایانند مر سالکان راـ. در این مسیر فرض دیدیم بر خود سخن گفتن از مولوی و شاهکارش مثنوی را.

نیازی نیست چندان سخن گفت درمورد مولوی و مثنوی، چه طالبان معرفت این صدف و گوهر را می شناسند، هر چند اندکند افرادی که معرفتی کامل به ان داشته باشند که به قول خود مولوی "هو اصول اصول اصول الدین."

بنا براین گذاردیم هر از چند صباحی(!) داستانی و ابیاتی از مثنوی ارمغان آوریم و آغاز را ازاغاز آوردیم. 

در صورت توان و توفیق حق تعالی در مواردی از شروح معتبر نیز نقل خواهد گشت.

به امید اینکه این عمل کوچک، طریقی بزرگ برروی سالکان حقیقت و طالبان معرفت بگشاید.

م.ا.محب علی    

بشنو از نى چون حكايت مى‏كند            از جدايى‏ها شكايت مى‏كند 

  ادامه مطلب...

((بسم الله الرحمن الرحیم و ایاه نستعین))

((بسم الله الرحمن الرحیم و ایاه نستعین))

وقتی راه رفتن آموختی ،

دویدن بیاموز

و دویدن که آموختی ، پرواز را ...

راه رفتن بیاموز ،زیرا راه هایی که می روی جزئی از تو

می شوند و سرزمینهایی که می پیمایی بر مساحت تو

می افزایند ..

دویدن بیاموز ،چون هر چیز را که بخواهی دور است

وهر قدر که زود باشی ، دیر...

و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی،

برای آنکه به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی ..

من راه رفتن را از یک سنگ آموختم !

دویدن را از یک کرم خاکی ...!!!

و  پرواز را از یک درخت .....!

بادها از رفتن چیزی به من نگفتند!!!

زیرا آنقدر در حرکت بودند که رفتن را نمی شناختند!

پلنگان دویدن را یادم ندادند،زیرا آنقدر دویده بودند که دویدن

را از یاد برده بودند!

پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند،!!

زیرا چنان در پرواز خود غرق بودند که آن را به فراموشی

سپرده بودند . . .

اما سنگی که درد سکون را کشیده بود ،رفتن را می شناخت!

وکرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود،دویدن را می فهمید!

ودرختی که پاهایش در گل بود از پرواز بسیار می دانست !

آنها از حسرت به درد رسیده بودند

و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت

وقتی رفتن آموختی ،دویدن بیاموز،ودویدن که آموختی،

پرواز را ! 

راه رفتن بیاموز ..

زیرا هر روز باید از خودت تا خدا گام برداری ..

دویدن بیاوز زیرا چه بهتر که از خودت تا خدابدوی ..

و ..

و پرواز را یاد بگیر

زیرا باید روزی از خودت تا خدا پر بزنی ... !!

پیامبری از کنار خانه ما رد شد !

گاهی هدف ، مقصدی است ، رسیدنی.

گاهی هدف غایتی است به دست آوردنی .

گاهی اما نه رسیدنی در کار است و نه به دست آوردنی.

گاهی ...

پیمودن است که زیباست ، چگونه پیمودن و رفتن است که نیکوست ،

چگونه رفتن.

((بسم الله الرحمن الرحیم))

جلال الدین محّمد بلخی، بی شک یکی از تابان ترین ستاره های ادب پارسی است.

مولوی را با بیشتر مثنوی معنوی می شناسند لیک، دیوان کبیر نیز درّی گرانبها و کم نظیر است.
در میان اشعار دیوان مولوی ریاعیاتی نیز به چشم می خورد که به مانند بعضی از دیگر آثار او مورد بی مهری قرار گرفته اند. حال سئوال اینجاست که دلیل این بی مهری چیست؟

((بسم الله الرحمن الرحیم و ایاه نستعین))

کتاب "جوامع الحکایات و لوامع الروایات"، نوشتۀ "سدیدالدین محمد عوفی" بزرگترین اثر داستانی قرن هفتم است.

این کتاب دایرة المعارفی از داستانها، مشحون از نکات تاریخی و اخلاقی و مذهبی و پر از لطایف پارسی و مشتمل بر معارف اسلامی بسیاری است.

هنگامی که به این کتاب نگاهی می کنید، اگر چه آن را کتابی عرفانی نمی دانند، لیک جوامع را خالی از حقایق عرفانی نمی یابید. در جای جای این کتاب نفحاتی از معارف، زهد و عرفان اسلامی به چشم می خورد. پسندیده دیدم که حکایاتی چند از این کتاب ارجمند که مورد بی مهری نیز واقع شده است، بیاورم. ان شاء الله در آینده به کمک دوستان مطالب و تحقیقاتی در بار‌ۀ این کتاب خواهیم نگاشت. 

((بسم الله الرحمن الرحیم))

[عکس:م.ا.محب علی]

   آنانکه محیط فضل و آداب شدند                      در جمع کمال شمع اصحاب شدند

  ره زین شب تاریک نبردند برون                       گفتند فسانه ای و در خواب شدند

***

چون نیست مقام ما در این دهر مقیم       پس بی می و معشوق خطائی است عظیم

تا کی ز قدیم و محدث امیّدم و بیم           چون من رفتم جهان چه  محدث  چه   قدیم

[رباعیّات خیام بر اساس نسخهء محمد علی فروغی]

((الحمد لله الذی لا یبلغ مِدَحته القائلون)) سپاس خداوندی را که سخنوران از ستودن او عاجزند.(ترجمه نهج البلاغه٬محمد دشتی٬  خطبه  ۱)

در روز بزرگداشت استاد سخن ٬((مصلح الدین سعدی شیرازی)) هستیم.در باب سعدی سخن بسیار توان گفت اما چه گویم که این روزها وقت زیادی ندارم. پس به ذکر حکایتی خواندنی از گلستان اکتفا می کنم.

((عبدلقادر گیلانی[متوفی۵۶۲ ]را دیدند در حرم کعبه روی بر حَصبا[سنگ ریزه] نهاده همی گفت:((ای خداوند بر من ببخشای!و اگر هر آینه مستوجب عقوبتم در قیامتم نابینا بر انگیز تا در روی نیکان شرمسار نشوم.))

                    روی بر خاک عجز می گویم                   هر سحر گه که باد می آید

                    ای که هرگز فرامشت نکنم                    هیچت از بنده یاد می آید

[منبع: گلستان سعدی به کوشش آقای نور الله ایزد پرست٬انتشارات دانش٬ چاپ پنجم۱۳۷۶]

((الحمد لله الذی لا یبلغ مِدَحته القائلون)) سپاس خداوندی را که سخنوران از ستودن او عاجزند.(ترجمه نهج البلاغه٬محمد دشتی٬ خطبه ۱)

مقدمه

 در آستانه ولادت سید النبین٬رحمة للعالمین٬پیامبر صلح و دوستی٬حضرت محمد مصطفی(ص) و در میانه هفته وحدت هستیم. تصمیم گرفتم اشعار و ابیاتی از بوستان سعدی که مرتبط با پیامبر اکرم (ص) است را جمع آوری کنم تا هدیه ای نا قابل به دوستداران آن حضرت باشد.البته این تحقیق مقدمه و پیش درآمدی بر پژوهشی گسترده تر با عنوان ((معصومین در آثار سعدی)) که انشاءالله در آینده ای نه چندان دور به کمک دوستان علاقه مند نگاشته خواهد شد. ضمناُ این تحقیق کامل نیست و دارای عیوبی است که ناشی از ضعف علمی نگارنده می باشد امیدوارم با انتقاد های سازنده خود مرا در برطرف کردن آنها راهنمایی کنید.

در وصف سعدی نیاز به سخنی نیست زیرا ٬ هر کس اندکی با اد بیات فارسی آشنایی داشته باشد این ستاره درخشان ادب را به خوبی می شناسد و می داند که ((سخن ملکی ست سعدی را مسلم)). به طور کلی سعدی شاعری است معتدل و متشرع.شریعت در جای جای آثار سعدی آشکار است و به یقین می توان گفت که او به ظاهر و باطن شریعت پای بند بوده است. اگر چه سعدی در اشعارش خلفای راشدین را یاد کرده است اما آنجایی که وقت شفاعت کردن است دست بر دامان رسول و آل او می زند:

               اگر دعوتم رد  کنی ور قبول               مرا دست و دامان آل رسول

              فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست             ماییم و دست ودامن معصوم مرتضی

و حب خود به اهل بیت را در چندین جای اعلام می کند:

               سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی               عشق محمد بس است آل محمد

و اهل بیت را معصوم می شمرد:

               یا رب به نسل طاهر اولاد فاطمه                 یا رب به خون پاک شهیدان کربلا

آری٬ گر چه در ظاهر سعدی را می توان از برادران اهل سنت شمرد اما ٬تشیع در اشعار او بسیار نمایان است.

حال به بررسی نبی اکرم(ص) در بوستان سعدی می پر دازیم.