نفحات

اما جهان بزرگ شد و تو نیز ! و آن سیب هر روز بر شاخه ای دورتر رفت . . . . . . .

تو بزرگ شدی و شاید نام تو اسکندر ، و دیگر اگر تمام سیبهای جهان را به تو

ببخشند ، خوشنود نخواهی شد .

اکنون تو سیبی به بزرگی جهان ، می خواهی و برای این چنین هدف ، باید بجنگی و

خون بریزی ، اسیر کنی و آتش  بزنی ، و در هم بکوبی تا پیش بروی،  و تسخیر کنی 

 و کام آز ،از طعم فتح شیرین شود.

تو بزرگ شدی و نام تو فرهاد ، و هدف ، تصاحب قلبی که در سینه دیگری می تپد .

وناگزیر باید از بیستون بالا بروی ، و کوه  را بکنی ،  ناگزیر باید دلت  شرحه شرحه  

باشد  و جانت  شعله ای در باد  و آزمونت را باید به شکیبایی و امید و درد پاسخ

گویی.تو بزرگ شدی و شاید نام تو  . . . . . .

شاید نام تو قلندری بی نام و نشان .

 و هدف  آن که سرزمین  پهناور دل  را فتح کنی .  و پله پله تا ملاقات خدا ،بروی و بر

بام های آسمان پا بگذاری، و ملکوت را درنوردی . پس ناگزیر باید تازیانه های سلوک

را تاب بیاوری و دردهای استخوان سوز را.

و بیاموزی نبرد در مصاف عشق و آوردگاه دل را .

آن که هدف نزدیک را می خواهد،رنج کمتری می برد ،و شادمانی اش نیز کوچک است

و آن که افقی دور را ،می جوید ، باید که تاوان گران تری بدهد و رنج هایی عظیم تر را

بر دوش کشد.

آدم ها همه در راهند  ، بسیاری اما راهیان  راههای  نزدیکند، راههای ساده و

پاخورده ،  و جاده های امن .

اندکی اما رهروان راههای دورند مسیرهای صعب و جاده های پر خطر.

آن که گامهای بلند بر می دارد و محکم ، دوردستها را می بیند، و آن که در مداری

مایوس دور می زند ، جز پیش پا را نمی بیند . کاش از خود بپرسیم که کیستیم و در پی

چه ، کاش بپرسیم ، که در کدام راهیم . زیرا که هر راه  شیوه ای دارد ، و  

رهسپارانی .   زیرا که هر راه ،  نشانی دارد و  راهبری .   زیرا که هر راه توشه ای

می خواهد.

آن که گام های بلند بر می دارد و محکم  دور دستها را می بیند ، و آن که در مداری

مایوس دور می زند ، جز پیش پا را نمی بیند .  کاش از خود بپرسیم که کیستیم و در پی

چه  کاش بپرسیم که در کدام راهیم . زیرا که هر راه شیوه ای دارد و  رهسپارانی.

زیرا که هر راه  نشانی دارد و هر راه راهبری .

زیرا که هر راه توشه ای می خواهد.

اگر اسکندری آز و آیینه می خواهی

اگر رستمی گرزو غرور

اگر فرهادی تیشه و عشق

واگر قلندری چارق آهنی و ایمان . . . . . .